Başakşehir Çam ve Sakura Kent Hastanesi Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Hastanesi’nde tedavi gören engelli hastalar , 3 Aralık Dünya Engelliler Günü için haftalardır hazırlandıkları halk oyunları gösterisinde, refakatçileri ve tedavilerini gerçekleştiren sıhhat mensupları ile zeybek ve Ankara havası oynadı. Şov için son provalarını yapan hastalar ortasında, 6 Şubat sarsıntısından bu yana hastanede tedavi gören depremzedeler de vardı. Çam ve Sakura Kent Hastanesi Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Hastanesi Koordinatörü Prof. Dr. Evrim Coşkun, 12 engelli hastanın yer aldığı halk oyunları gösterisiyle engelli bireylerin herşeyi başarabileceklerini göstermeyi amaçladıklarını kaydetti. Şov için hazırlanan hastalar ortasında 6 Şubat felaketini Adıyaman’da yaşayan 60 yaşındaki Ayşe Keskin ile 30 yaşındaki oğlu Berat Furkan Keskin de vardı. Enkaz altında 5 gün hayat savaşı veren ve yaralı olarak çıkarıldıktan sonra her iki bacağı da ampute edilen Ayşe Keskin, yaşadıklarını birinci defa Demirören Haber Ajansı’na anlatırken, vakit zaman gözyaşlarını tutamadı.
ENKAZDA 5 GÜN, AĞIR BAKIMDA 1 AY ÖMÜR UĞRAŞI VERDİ
Depremin 5. günü enkazdan yaralı olarak çıkarıldıktan sonra ambulans uçakla İstanbul’a sevk edilen ve evvel Yasal Sultan Süleyman Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde yaklaşık 1 ay entübe formda hayat uğraşı veren Ayşe Keskin’in her iki bacağı da ampute edildi. Fizik tedavi için Çam ve Sakura Kent Hastanesi’ne nakledilen Keskin, oğlu Berat Keskin’le 10 aydır hastanede tedavi görüyor. Protezi için aylardır bekleyen ve 3 Aralık Dünya Engelliler Günü’nde yapacakları halk oyunları gösterisinden çabucak evvel protezlerine kavuşan Ayşe Keskin, yaşadıklarını gözyaşları içinde anlattı. Keskin, “Eşim, oğlum ve ben 4. katta oturuyorduk. 2 dakika içerisinde Rabbim verdiği emanetleri aldı. Oğlum birinci sarsıntıda çocuk odasındaydı, pencereden dışarıya 4. kattan düştü; ona birşey olmadı. Eşimin yatak odasında üzerine kolon düşmesinden sonra sesini duyamadık. Benimse birinci sarsıntıda ayaklarıma kolon düştü. İkinci sarsıntıda de kolonun üzerine tavan düştü. Enkaz altında geçirdiğim. İş makinalarıyla girelim dediklerini duydum. Sol kolum hareket ediyordu; sol kolumla altımdan bir fayans modülü aldım ve beş kere üste vurdum. O anda bir tane termal kamera gelmiş, sesi duyar üzere olmuşlar canlı var diye. Ondan sonra rahatladım mı bayıldım mı bilmiyorum. 5 günün sonuna kadar kendimdeydim” dedi.
FOLKLORDE DÜNYA ŞAMPİYONLUĞU VARDI
Enkaz altında kaldığı 5 gün boyunca nefes alabildiği için hiç umudunu yitirmediğini, komşularının yardım seslerini duyarak o süreyi geçirdiğini söyleyen Keskin, “Kar yağdığını biliyordum, çocuklar bana kartopu atıyorlardı, onunla dudaklarımı ıslatıyordum. Karşı komşumun küçük kızı vefat ederken, ‘Baba beni sıkma’ dedi. İlkokula giden küçük bir kız çocuğuydu, sonradan onun boğularak öldüğünü öğrendim çok üzüldüm. Ulusal folklorcuyum. Efsane Adıyaman grubu vardı, liselerarası dünya birinciliğimiz var Adıyaman olarak. İnsan bu türlü de hayata bağlanabilir. Folklor esasen bir nevi bir tutku. Bundan sonra protezle yaşayacağım. Bu hastane ve Zeynep Hoca ile Evrim Hoca bahtım oldu. Elimden tuttular. Enkazda elimizden tutan olmamıştı lakin burada hayata yine bağlandık. Devletimize ve milletimize Rabbim zeval vermesin. Bundan sonra emaneti bu türlü taşıyacağım” diye konuştu.
EN BÜYÜK HAYALİ KONTEYNERE DEĞİL KONUTUNA DÖNEBİLMEK
Depremin verdiği ziyanlardan hiçbirinin kendisini teğet geçmediğini gözyaşları içinde anlatan Keskin, gidecek bir yeri olmadığını ve engelli bir birey olarak konteyner ya da çadırda yaşamasının çok güç olacağını söyleyerek tek isteğinin yeni konutlarına kavuşmak olduğunu kaydetti ve kelamlarını şöyle noktaladı: “Belki talih bize bu sefer güler ve sıra gelir de yeni konutumuza kavuşuruz. Nereye gideceğimizi bilmiyoruz. Çadırda yaşamak çok sıkıntı. Ben eşimi kaybettim, kardeşim aile uzunluğu gittiler; iki çocuğu kendisi. Öbür kardeşimin 3 yıllık damadı, 1. yaşındaki torunu vefat etti. Binadaki arkadaşlarım, 40 yıllık komşularım, 36 tane kayıp verdim. Hepsinin mucizesi oldum. Gidecek yerim yoksa da bekleyenim çok ” dedi.
“ANNEME KALMAZ DİYE CESET TORBASI ALMIŞTIM”
Oturdukları 6 katlı binanın 4. katından hafif yaralı olarak çıktıktan sonra enkazın başından bir an olsun ayrılmayan Berat Furkan Keskin ise annesi ambulans uçakla İstanbul’a getirildikten sonra kendisinin de birinci uçakla buraya geldiğini ve birinci defa 5 gün sonra arkadaşlarının konutunda sıcak bir yatak gördüğünü anlatarak şunları söyledi: ” İstanbul’a geldim annem entübeydi; ağır bakımdaydı. Buradaki arkadaşlarım beni birinci sefer sıcak bir yatağa götürdüler uyumak için. 5 gün sokakta, yağmur altındaydık. Üzerimde bir mont vardı, iş montuydu oradaki bir petrol çalışanı vermişti. Ceplerimi boşaltırken, sol cebimden annemin ceset torbasını buldum. Zira ceset torbalarını dağıtıyorlardı ve anneme kalmaz diye anneminkini cebime koymuştum. Ben İstanbul’a bununla geldim. Artık karşılıklı zeybek oynamanın bana vereceği memnunluğu tanım edemem.”
“ATATÜRK’ÜN EN SEVDİĞİ ZEYBEĞİ SEÇTİK”
Üç yıldır her yıl 3 Aralık Dünya Engelliler Günü’nde bir aktiflik gerçekleştirerek bunu bir gelenek haline getirdiklerini kaydeden Prof. Dr. Evrim Coşkun, “Bu yılki Engelliler Günü kutlamalarımızda bu yıl zeybek oynamaya karar verdik. Cumhuriyetimizin kuruluşunun 100. yılında Atatürkümüzün en sevdiği halk oyunlarından biri olan zeybek oynamaya karar verdik. Yaklaşık bir aydır çalışıyoruz. Doğal ki güç olacağını biliyorduk. Hastalarımızı ikna etmeye geldi mevzu, aslında bu işin en güç ve en kolay kısmıydı bu; fakat bunu yapmak zorundaydık, biz de varız demek zorundaydık. Hastanede yatan hastalarımızla yaptığımız için, herkes tedavilerinin ortasında gelip provalarına katıldı ve tekrar tedavilerine döndü. Son haftaya geldiğimizde bütün herkesi biraraya getirdik ve son provalarımızı yaptık” dedi.
“ONLARLA ÇALIŞMAK BÜYÜK ONUR”
Halk oyunları antrenörü olan Ayşe Şaziye Güllü ise meslek hayatında birinci defa engelli bireylerle bu türlü bir çalışma gerçekleştirdiğini kaydederek şunları söyledi: “İlk kez engelli bireylerle bu biçimde bir proje içerisine girmek hakikaten benim için çok onur verici. Yalnızca üst vücutlarını kullanabilecekleri için zeybek oynamayı daha uygun bulduk. Daha çok yanlarındaki refakatçilerle figürleri belirlemeye çalıştık. Haftada ikişer gün olarak provalarımızı yaptık. Güç tarafı, hastaların birebir vakitte tedavilerine gidip gelmek zorunda olmasıydı. Daima bir ortada bulunamadılar. Modül parça yapmaya çalıştık sonunda bir bütün halinde oynadık. Olağan ki bu kısa müddette yapabildiğimizi yapıyoruz ” biçiminde konuştu.
DHA
News
