Kahramanmaraş merkezli iki zelzele sonrasında harapeye dönen Hatay’da hayat durdu. Sarsıntıda hayatta kalan binlerce insanın kenti terk etmesiyle Hatay hayalet kente geri döndü. Ama hala Hatay’ı terk etmeyenler de var. Zelzeleden sağ kalanlar ortada köyde yaşayanlar, temel hizmetleri karşılayamamaktan şikayetçi. Barınma ve besin temini, en büyük sorun.
Hatay’ın yaklaşık 9 bin nüfusulu Dursunlu köyü, merkeze yalnızca 15 dakika uzaklıkta. Ancak burada yaşayan Hataylılar, 10 gün boyunca hayatta kalma mücadelesi veriyor.
Çar ailesi, özgür biri. Hatay’daki Kurtuluş Caddesi üzerinde bulunan tarihi Affan mahallesi gerçekleştida büsbütün yıkıldı. Hakan-Özlem Çar ve iki çocuğunun Affan’da yaşadığı konut de yerle bir oldu. Çar çifti çocuklarıyla birlikte köye geldiği anlatılıyor.
“Dün mahalleden son cenazeyi çıkardılar. Bir tane ufak horozumuz var. Bir orta ona yemek koymaya geçtik. Sonra akrabalarımızın yanına, Dursunlu köyüne geldik.”
Çadırda sekiz kişi birlikte kalıyorFotoğraf: Burcu Karakas/DW
İki çocuk babası Yaşar Büyükaşık, Çar’ın akrabalarıdır. Hakan Çar ilerleyerek anda çadır kurmak için gösterdikleri çabayı anlatıyor.
“Çadır bulabilmek için 10 kilometre yürüdük. Yani yaklaşık bir buçuk saat. Yayan git gel üç saat… Boşver ya… Sahiden çok makus bir tertip. Gönüllüler geliyor ancak devlet yanımızda değil. Biz yazgımıza terk edildik.”
“AFAD’dan kimseyi görmedik”
Dursunlu köyünün girişinde dört tane AFAD çadırı göze çarpıyor. Sıhhat çalışanları Hakan Çar yaşadıklarına şükretse de performansının üzerinden 10 gün tutulmasına rağmen hala maaş yardım eli uzatmamış olmasına mana veremediğini söylüyor.
“Gönüllüler yemek getiriyor. AFAD’dan kimseyi görmemek. Sarsıntı olduğu günden beri beslenmeye çalışıyoruz. Bu sobayla artık ne kadar olursa…”
Dursunlu köyünde kurulan AFAD çadırlarıFotoğraf: Burcu Karakas/DW
Çar aile akrabaları ile bir arada sekiz kişi tek çadırda konaklıyor. Çadır, AFAD ya da Kızılay’a bağlı değil. Gönüllülerin getirdiği çadırı daha dün kurmuşlar. Gece çocukların da kaldıkları çadıra çakalların indiğini, nöbetleşe uyuduklarını anlatıyorlar.
Özlem Çar, kısıtlanmasından endişe ediliyor. Hasret Çar, “Dün bir şişe suyumuzu başımızı yıkadık. Orta ara kente iniyoruz ama kokular yayılmaya başladı. O neden çocukların müdafaa emeliyle buradayız şu an” diye anlatıyor.
Yaşar Büyükaşık da diğer köylüler olmak üzere, hasta olacağından tedirginlik duyduğunu söylüyor.
“Çadırı kurduk sabah üstümüze çiğ yağıyordu. Çocuklar soğuktan erimeye başladı. Ne yapacakları şaştım. Sarsıntıdan ölmedik ancak soğuktan öleceğiz. Ne soba var ne gerçek düzgün bir çadır.”
Çar ve Büyükaşık aileleri kurduğu sobanın yanında ısınmaya çalışıyorFotoğraf: Burcu Karakas/DW
Dursunlu köyü sakinlerinin yardıma gelmesinden mutlu lakin onların yapabileceklerinin de bir yere kadar olduğunu söylüyor. Yaşar Büyükaşık, “Biz devletten bir şey bekliyoruz. Kimseyi öldüremezsiniz, başka türlü bir şey” diye isyan ediyor.
Çdırın başında bir jeneratör var. Onu da daha dün temin edebilmişler. Sobanın çevresindeki suları da yeniden kendi imkanlarıyla kullanabildiler ve köye kadar taşımışlar. Yani devlet yapısından takviye için gelen gidiyor.
Suları da kendi olanaklarıyla taşımışlarFotoğraf: Burcu Karakas/DW
Çar ailesinin zelzelede yalnızca konutları yıkılmamış, arabaları da hasar görmüştü. Tuzla buz olan sanat cama branda çekip çocukların arabada uyuduğunda üşümesin diye üstüne battaniye sermişler. Hakan Çar da, çocukların sıhhati için kaygılı olduğunu söylüyor.
“Çocukların boğazındaki yaralar çıkmaya başladı. Ben sıhhat çalışanları için ilaç bulabildim. İmkanlar çok berbat burada, bilhassa kalmak için.”
DW Türkçe’nin konuştuğu Hatay’da misyon yapan sıhhat çalışanlar da bilhassa hastaların ilaçlanmasının hemen giderilmesi gerektiğini söylüyor.
“Çocuklar için yiyeceğe çocuklarımız var”
Gülbahar Güzelkokar da Dursunlu köyü sakinlerinden. Konut yıkılmamış ama Hatay’ı terk edemeyen herkes için o da endişeden apartmana giremiyor.
Gülbahar Güzelkokar, kızı ve kayınvalidesi Fotoğraf: Burcu Karakas/DW
“Kayınvalidemin konutu tek göz oda, imzalayıp dışarı çıkabiliyoruz diye onda kalmaya başladık. Dört çocuğumuz var, arabada yatıyoruz. Üşüyoruz. Odunla ısınmaya çalışıyoruz, şu mangalla.”
Gülbahar Güzelkokar’ın gösterdiği mangal, ısınma için kâfi bir düzenli değil. O da doğumun birinci doğumundan beri devlet görevlilerini göremediğini, yalnızca Türkiye Komünist Partisi (TKP) gönüllülerinin öğrenimini anlatıyor.
“İşte şu komünist parti görevilileri geldi. AFAD ya da Kızılay gelmedi. Çocuklar için yiyeceğe dayanmamız var. Meyve suyu istedi çocuklarım lakin meskende yok. Alacak yer de yok. Çikolatalı gofrete alışmışlar. O da meskende yok. Buzdolabında ne varsa bitti.”
Harabeye dönen kentte yıkılmamış mahallelerde dahi açık bakkal ya da pazara rastlamak mümkün değil. Tam da bu depremzedelere yönelik yardımlar hayati önem taşıyor.
Sadece besin değil, pak suya olan dayanıklılık da giderilmiş değil. Gülbahar Güzelkokar, çocuklarını kazanda kaynattığı su ile yıkanabilmiştir. Sarsıntı öncesinden aşağıya doğru iğne olan küçük çocuğun tedavisi yarım kaldı. Güzelkokar, TKP’nin zelzele bölgesinde çalışan hekimleri küçük çocuğu muayene etse de sonrasında endişeleniyor ve şöyle konuşuyor:
“Acil bir şey olsa hastanemiz de yok. O da yıkıldı.”
News
